Tadeusz Maksymilian Dalbor, urodzony 15 października 1889 roku w Tomaszowie Lubelskim, to postać, która zapisała się na kartach polskiej historii jako wybitny dyplomata oraz doktor historii.
Jego życie i działalność miały znaczący wpływ na kształtowanie relacji międzynarodowych w okresie, w którym działał. Dalbor zmarł 21 czerwca 1981 roku w Warszawie, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo intelektualne i zawodowe.
Życiorys
Urodziny Tadeusza Dalbora miały miejsce 15 października 1889 roku w Tomaszowie Lubelskim. Pochodził z rodziny o silnych tradycjach patriotycznych; jego ojciec, Maksymilian, był powstańcem styczniowym oraz urzędnikiem w magistracie lwowskim. Matka, Emilia z Nowaków, również miała wpływ na jego wczesne życie. W 1900 roku rozpoczął naukę w Gimnazjum im. Franciszka Józefa I we Lwowie, a w 1907 roku, po zakończeniu nauki, wstąpił na studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Franciszkańskiego.
W obliczu wybuchu I wojny światowej, w sierpniu 1914 roku, Dalbor wraz z rodziną został ewakuowany do Pinggau w Styrii. Następnie, w roku akademickim 1917/1918, dokończył swoje studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jego kariera zawodowa rozpoczęła się w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, gdzie od 1 listopada 1918 roku aż do stycznia 1919 roku działał jako urzędnik, a od 1 stycznia 1919 do 31 marca 1920 roku pełnił funkcję referenta. W 1919 roku uzyskał tytuł doktora z zakresu historii.
W 1920 roku Tadeusz Dalbor związał się z Ministerstwem Spraw Zagranicznych, gdzie rozpoczął karierę dyplomatyczną. Od kwietnia 1920 do lutego 1921 roku był attaché emigracyjnym w Konsulacie Generalnym RP w Chicago. Następnie przeniesiono go do Konsulatu Generalnego w Montrealu, gdzie pracował do 1 listopada 1922 roku, najpierw jako attaché, a później od 2 września 1921 roku z tytułem konsula. Od 1 maja 1922 roku obejmował również stanowisko konsula i kierownika konsulatu.
Kolejnym krokiem w jego karierze dyplomatycznej było objęcie od 1 października 1922 roku roli attaché emigracyjnego w Poselstwie RP w Waszyngtonie. Z kolei w okresie od stycznia do października 1924 roku działał w MSZ również jako attaché emigracyjny. W 1924 roku, reprezentując Ministerstwo Spraw Zagranicznych, uczestniczył w konferencji, która miała na celu wymianę politycznych więźniów między Polską a ZSRR. Od października 1924 do lipca 1928 roku był radcą emigracyjnym z tytułem konsula w berlińskim Poselstwie RP. Od 1 lipca 1928 do 30 listopada 1929 roku pracował w Ambasady RP w Paryżu jako radca emigracyjny.
W późniejszym okresie, od grudnia 1930 do czerwca 1932 roku, był konsulem generalnym i kierownikiem Konsulatu Generalnego RP we Frankfurcie nad Menem. Po tej roli, od 1 lipca 1932 roku, pozostawał w dyspozycji MSZ oraz należał do Klubu Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej. Prywatnie, od 1920 roku był mężem Romany z Kwiatkowskich, z którą miał syna Andrzeja, urodzonego w 1921 roku, który niestety zmarł w 1925 roku.
Tadeusz Dalbor zmarł 22 czerwca 1981 roku. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 88-4-27,28).
Ordery i odznaczenia
Wyróżnienia oraz nagrody Tadeusza Dalbora są znaczącym świadectwem jego osiągnięć i wkładu w walkę o wolność. Poniżej przedstawiamy listę jego odznaczeń:
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 11 lipca 1946 roku,
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
- Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja).
Przypisy
- Piotr Kraszewski. Ostatni etap polsko-niemieckich rokowań o układ w sprawie robotników sezonowych (styczeń-listopad 1927 r.). „Przegląd Zachodni”. nr 5/6, s. 47–69, 1984. Poznań: Instytut Zachodni. [dostęp 05.07.2023 r.]
- a b Tadeusz Maksymilian Dalbor. sejm-wielki.pl. [dostęp 13.01.2018 r.]
- Cmentarz Stare Powązki: KWIATKOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 08.01.2018 r.]
- Dz.U. z 1934 r. nr 72, poz. 690 - Konwencja między Polską a Francją, dotycząca ubezpieczenia na starość, na wypadek niezdolności do pracy i śmierci robotników i pracowników umysłowych, zatrudnionych w górnictwie, podpisana w Warszawie, dnia 21.12.1929 r.
- M.P. z 1947 r. nr 17, poz. 37 „za organizowanie polskich placówek zagranicą”.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Michał Litwiniuk | Irena Ożóg | Anna Dynowska | Piotr Włoch | Mosze Wertman | Marian Wysocki (1938–2017) | Aleksander Żebruń | Mariusz Grad | Olga ŻebruńOceń: Tadeusz Dalbor